sağtık

UNUTMUŞUM ÖLDÜĞÜMÜ

Derin bir nefes çekip ciğerlerime,pencerenin önündeki bahar güneşini yakalamak istiyorum

Uzanıp pencereyi  açmak istiyorum.

Ellerim pencere kulpunu kavrayamıyor.

Cama vuruyorum ama cam yok.
Pervazları yumruklayıp camlara vuruyorum,havasızlıktan ölüyorum.

Unutmuşum öldüğümü,hala nefes alabilirim sanıyorum.

Sonra zaman geçiyor,oğlumu özlüyorum.
Bal rengi gözleriyle bana sevginin en rafinesini en menfaatsizini akıtan gözleri doyasıya seyretmek için kalkıp odasına giriyorum.

Farketmiyor beni.
Çenesini tutup başını kendime doğru kaldırıyorum.
Ne çenesini hissedebiliyorum,ne de tenini.
Sonra uzanıp ensesinin altından koklamak istiyorum.
Burnum bana ihanet ediyor.O sıcacık teni hissedemiyorum..

Unutmuşum öldüğümü,hala gözgöze gelebilirim ve koklayabilirim sanıyorum..

Sıcak akşam simidi geliyor bir ara aklıma.
Yanında yeni demlenmiş bir bardak çay.
Mutfağa gidiyorum,Oradalar  ama beni farketmiyorlar.
Oğlum ekmek dilimlerken,babası dalgın tencereyi karıştırıyor.
Sessizce su ısıtıcısına uzanıyorum.

Ama yerinden bile oynatamıyorum.
Onlar durgun bir sesle günlük hadiselerden konuşurken,gidip biriniz simit alsanıza diye hırıldıyorum.
Duymuyor,aldırmıyorlar.
Sesim bana bile yabancıydı,çünkü ben de duyamıyorum.

Unutmuşum öldüğümü,hala konuşabilirim sanıyorum.

Aynaya koşuyorum.
Tanrım nasıl görünüyorum acaba?
Aynada ben yokum.
Hohluyorum,buğu bile olmuyor.Çünkü nefesim çıkmıyor.
Unutmuşum öldüğümü,hala aynalarda siluetim var sanıyorum.

Gidip omuzlarına yapışmak,her ikisini de sarsmak lazım.
Nasıl bir şaka bu?
Hiç komik değil,demek istiyorum.
Sonra da hep birlikte nasıl da kandığıma gülebilmek.
Ama ikisine de dokunamıyorum.
Unutmuşum öldüğümü,hala sitem edebilirim sanıyorum.

Anladım ve kabullendim.
Garip bir sezişle,ölüm buymuş demek ki dedim.
Ben yeni öldüysem neden şimdi farkediyorum ve neden kimse benim adımı anmıyor?
Çok olduysa öleli,neden bana yeni geliyor bu kadar?
Neden bu kadar yabancı ve neden bu kadar bilindik?
Unutmuşum...
Unutmuşum ölümün sessizlikle aynı dereden su içtiğini.
Öldüğümü unutmuşum,her gün yeniden anlayıp her gün yeniden yok saymışım.

Ben...
Yaşarken ölümü unutmuşum.
Şimdi ise yaşamadığımı.
Yarın yine,öteki gün yine unutacağım ve her defasında uzanacağım sevdiğim ve özlediğim şeylere.
Unutmuşum.
Ölmek unutmakmış...Unutmak ölmekmiş.
Yaşarken bunu unutmuşum.


5 yorum:

  1. Tüylerimi diken diken ettin,ne buböyle?Düşünmesene böyle şeyleri.Hem de gözlerim doldu,offf yaaa.

    YanıtlaSil
  2. Ağlıycam şimdi bak sebebi sensin...10 numara bir yazı olmuş..

    YanıtlaSil
  3. SAĞ OL Tüliş!
    Bir gencecik dostumu kaybettim, rüyamda görüyorum, gülümsüyor bana.. Onun ağzından yazmışsın sanki.

    YanıtlaSil
  4. @Limonum,
    Sen hep gül,herkes gülsün,üzmek için yazmadıydım...
    @Meltem;vallahi yazarken benim de tüyler diken diken olduydu...
    @Cerenim,
    Başın sağolsun,allah sabir versin,asıl sen de beni üzdün şimdi...

    YanıtlaSil
  5. gost u hatırlattı direk bana okurken.. ben senin muhteşem yüzyıl yorumlarına bayılıyodum, neden devam etmiyosun çooooook ama çook güzeldii :))))) bak bu akşam var sakın kaçırma yarına bekliyorum yazını :)))))

    YanıtlaSil